“Hij hheeft ze voor een pprikkie kunnen kkopen…”
Geïrriteerd en vol ongeloof staart Carlo de spreker aan. Het begint hem langzaam te dagen dat hij niet de enige is geweest die weleens een verkeerd dealtje met zijn dode studievriend Corné gesloten heeft. De notaris die hier tegenover hem glimlachend met een biertje in de hand staat te stotteren lijkt te weten waarover hij spreekt.
“Hoe bedoel je, voor een p-p-prikkie?”
“Nou, zoals ik het zeg. Die huizen stonden allemaal onder water en via de curator kwam hem dat toevallig ter ore. De bewoners wisten zich geen raad meer en wilden alle vier van hun schulden af. Ik belde even met Paulus, je weet wel , Heywolt en de bank accepteerde een bod van iets meer dan de helft op de openstaande hypotheekwaarde. Onze dealmaker Corné, over de doden niets dan goeds, was het heertje in deze kwestie. Hier, de eigendomspapieren.”
“Dus ik moet godverdomme accepteren dat meneer zaliger mij postuum nog een oor aannaait van een half miljoen!?”
Enkele mensen in het zachtjes keuvelende gezelschap draaiden zich om zodat ze konden zien wie de serene stilte rond het haardvuur in Grand Café ‘de Waagh’ verstoorde.
“In Groningen!”, tierde Carlo verder, “Mijnheer de briljante adviseur heeft mijn geld geïnvesteerd in vier huizen in de binnenstad van godvergeten Groningen! Dat zie ik nooit meer terug! Heb je er misschien ook meteen een telefoonnummer van de NAM bij? Dan kan ik bellen of ze misschien ook een fonds voor idiote investeerders hebben!”
Maak je niet zo druk Carlo”, sprak de notaris die zich zichtbaar ongemakkelijk voelde. “Alle bewoners zijn er inmiddels uit en je kunt er mee doen wat je wilt. Ik heb gehoord dat de verhuur voor studentenhuisvesting in die stad best een zakcentje kan opbrengen. Ik heb nog wel een vriendje die daar zijn makelaarspraktijk heeft. Hij kent die markt een beetje. Zal ik hem eens bellen voor je?”.
Voordat Carlo kon reageren werden ze onderbroken door het geluid van brekend glaswerk.
In de andere hoek van de gelagzaal zag hij hoe Corné’s vader geëmotioneerd tegen zijn zus stond te praten. Drank klonk door in zijn stem.
“Ik maak dat zelf wel uit! Het is verdraaid je eigen broer Tanja, je bloedeigen broer, dat kun je toch niet met een mantel bedekken? Hij heeft je jaren gewoon be-so-de-mietert! Je moeder vond ook altijd dat ik daar niets van mocht zeggen maar het is genoeg geweest. Hoor je me? Genoeg!”
Woest gebarend stapte hij richting de toog en brieste aldaar aangekomen om bier. Het “Nee, mijn glas is stuk”, ebde weg tussen het opkomende geroezemoes in de ruimte waar een sfeer van ongemak leek te ontstaan. Carlo wist waar de vader van zijn overleden studievriend het over had. Zelfs hij vond dat deze stunt van Corné geen schoonheidsprijs verdiende. Als beëdigt en toegewijd accountant had hij een fikse boete opgelegd gekregen voor het systematisch afromen van de rekeningen van enkele van zijn klanten door meer uren in rekening te brengen dan hij in werkelijkheid voor ze werkte. Inclusief het bedrijf van zijn zus.
Tanja stond wat verloren tussen de vrienden en kennissen van Corné. Ze kende bijna niemand afgezien van de freule met wie ze stond te praten. Van haar voornemen om middels zijn vrienden haar broer een beetje beter te leren kennen kwam weinig terecht. Zoals ze zich in de afgelopen jaren verwijderd had gevoeld van haar broer, zo ervoer ze het gezelschap nu ook. Vervreemdend en afstandelijk. Ze wist niet zeker of ze hem miste.
“Mijn lieve kind”, sprak de freule op moederlijke toon, “het zal wel een moeilijke tijd voor je worden, zo plotseling zonder je broer”.
Tanja keek de freule aan met een vertederde blik in de ogen.
“Ik moest je nog iets geven”, zei ze terwijl ze een enveloppe uit haar tas haalde.
“Heb dit al een poos geleden gevonden en loop er al tijden mee rond. Gewoon vergeten hoor. Corné had het laten liggen toen hij bij ons overnachtte”.
Tanja pakte de enveloppe aan en opende hem langzaam.
“Ik heb het ook gelezen”, zei de freule bedachtzaam, hij kon prachtig schrijven. Je broer hield veel van je, wist je dat?”
Tanja knikte afwezig. Ze vouwde het A4-tje open en begon te lezen.
romheen 