Rare vogels

een project voor vogelaars

blijkt internationaal

bergen informatie te verstouwen

heel veel spullen mee te sjouwen

speurend kanoeten in de gaten houden

ze vertellen overal

over de kanoet en zijn verhaal


wanneer de kanoet het koud krijgt

pakt ie zijn biezen, ziet de zon

en gaat haar achterna

langs zand gestraalde stranden van

Denemarken, Holland, Frankrijk

komt ie, mits niet opgevreten of bevroren

aan in Zuid Spanje of in Afrika

het projectteam sleept haar zooi mee

geeft extra gas van daar naar hier

door de lucht is de kanoet altijd nog sneller

dan een busje met twintig vrijwilligers,

twintig koffers, twintig camera’s, twintig verrekijkers en een hele berg

wc papier

overal vertellen ze op scholen

bevlogen over de kanoet

hoe die vliegt, waar die slaapt,

dat ie over stranden hipt,

waar zijn koters grootgebracht

en hoe die dat dan doet

massa’s kinderen krijgen dit te horen

omdat het van de juffrouw moet


ergens in het verre zuiden

aan de randen van het zand

aan de randen van het water

sjokt de kanoet over het strand

al jaren is daar niemand meer verrast

de kanoet is een graag geziene gast


wordt het hem te heet

en wil hij daar weer weg

dan is er altijd een kanoet die weet

welke kant is de bedoeling

voor de nodige verkoeling

zodat de omgekeerde route

weer wordt afgelegd

probeerde eigenlijk iets anders

te verklaren

iets waar ik de zin van mis

vervang kanoet maar eens door mensen

vermoed alleen dat weinig

van die exemplaren

in hun grote witte camper

weten dat een kanoet veel vrijer is

Perkamenten schil

Je kunt me nog wel meer vertellen over glasscherven in de gang,

over losgetrilde schilderijtjes van opa, oma en hun onverschrokken hond.

Over de plekken waar je met hen geweest bent toen ze er nog waren,

hoe jullie samen huilden om een kogelgat in bloemetjes behang.

over de benen van de buurman die verdwenen in het niets.

Over zijn kleine kind dat lag te lachen in de goot,

rond haar de resten van bescherming die de kinderwagen bood.

Je kunt me nog wel meer vertellen over de mensen in de straat.

Hoe ze naar hun huizen keken die nergens meer op leken,

over de perkamenten schil die hun vrijheid is gebleken.

Over waaiende papieren waar hun geschreven leven nog op staat.

Je kunt me nog wel meer vertellen over dat je niet meer weet

wie niet van wijken wilde weten, wie niet wilde gaan.

Wie daar in de kelders onder gebouwen nog kon denken

aan het weerbericht van morgen en de rest van hun bestaan.

Je kunt me nog wel meer vertellen over de leiders in jouw land.

Over hoe ze jouw vertrouwen wonnen met in hun hand jouw hand.

Over gouden speldjes die ze prikten in jouw stijf gestreken blouse

en de eretitels die vanwege landsgedichten bij jou zijn beland.

Je kunt me nog veel meer vertellen over gedichten uit verleden.

Over de zin die mensen erin zagen als reden om maar door te gaan.

Over weidse witte woorden die puinhopen versneden

alsof ze er nooit zijn geweest, niet echt hebben bestaan.

Je kunt me nog veel meer vertellen over jouw vers dat niet meer klopt

omdat het hart eruit gerukt is, al het leven is gestopt.

Van opa’s, oma’s, onbekende ouders met hun kapotgeschoten kind.

Je moet me nog veel meer vertellen,

je moet me nog veel meer vertellen,

je moet me nog veel meer vertellen

zodat ik jouw woorden vind.

@romheen

Kwijtgeraakt

De mooiste wereld in herinnering 

een glimlach van verleden tijd

wat dan ook het nu vermag

Je raakt het nooit meer kwijt

 

Voor er iets gevonden was

in een vacuüm van verrukking 

Waar elke dag een kleurtje mocht

het grauw 

Verdwenen in luchtledig

van wat er werd gezocht

 

De mooiste wereld in herinnering 

een glimlach in verleden tijd

wat dan ook het nu vermag

Je raakt het nooit meer kwijt

 

Als alles al gezegd is

Alles al gedaan

Je wilt herinnering bewaren

En weer verder gaan

Met wat je ooit begonnen bent

Maar ongebruikt hebt laten staan

Op een tafel vol met zilver

En een menukaart vol met waan

 

De mooiste wereld in herinnering 

een glimlach in verleden tijd

wat dan ook het nu vermag

Je raakt het nooit meer kwijt

 

Woorden willen wel naar huis

maar de gerechten van de taal

zijn verloren in een ruis

van wat er in het hart rond raast

wat het hoofd niet vatten wil

opgediend als kant en klaar

zonder sleutel voor de kluis

die jouw hart geworden is

 

De mooiste wereld in herinnering 

een glimlach in verleden tijd

wat dan ook het nu vermag

Je raakt het nooit meer kwijt

DSC_0150

 

@romheen

 

Plat

Het is hier plat man

Je kan ver kijken man

Heel veel water man

Er zijn hier dijken man

Hier ben je rijker man

Altijd alles willen

is een bril die constant beslaat

We vegen ons met zijn allen

naar een ontevreden staat

van armoe en ellende

nooit komt er iets meer goed

Terwijl een beetje minder willen

een wonder voor je doet

Het is hier plat man

Je kan ver kijken man

Heel veel water man

Er zijn hier dijken man

Hier ben je rijker man

Op afstand van de wereld

Zie je wat je voelt

Niet dat het goed of slecht is

gewoon iets met jouw gemoed

Een voet voor de ander

Vallend in vooruit

Of anders blijven stilstaan

Dat ziet er anders uit

Het is hier plat man

Je kan ver kijken man

Heel veel water man

Er zijn hier dijken man

Hier ben je rijker man

Warme handschoen

Schilder een landschap met woorden

maar uitzicht laat zich niet zeggen

Teken contouren met punten en komma’s

maar kijken laat zich niet onderbreken

Grijp woorden aan om waaien te verbeelden

maar wind laat zich niet betasten

Zeg wat ik zie en maak me gehoord

Water dat stroomt, grijze wolken verwaaien

Zeg dat alles wat ik zeg

een warme handschoen toebehoord

Het kille land met rechtgetrokken lijnen

Het stille land met kromgetrokken bomen

Het grillig land waar mensen elkaar mijden

Het nieuwe land waar ik nog thuis moet komen

Zeg wat ik zie en maak me gehoord

Water dat stroomt, grijze wolken verwaaien

Zeg dat alles wat ik zeg

een warme handschoen toebehoord

Alles voor later spoelt hier van me af

Woestijnen in mijn geestesoog

bestaan uit droog water

Horen, ruiken, proeven, alles is hier anders

Wind is hetzelfde

Mijn jas is niet dik genoeg

Voor een leven in twee helften

Zeg wat ik zie en maak me gehoord

Water dat stroomt, grijze wolken verwaaien

Zeg dat alles wat ik zeg

een warme handschoen toebehoord

Een dijk is een brug om een landschap te bouwen

Met grond die moet drogen voor ons om op te groeien

De handschoen moet uit om de hand te kunnen houden

Het hek dat moet om, om op jou te vertrouwen

Zeg wat ik zie en maak me gehoord

Water dat stroomt, wolken verwaaien

Zeg dat alles wat ik zeg

Een handschoen toebehoord

@romheen(n.a.v. het verhaal van gisteren (droog water))

Poëzieweek

In het kader van de poëzieweek (28 jan.- 3 feb.) bevind ik mij gedurende twee avonden en een middag in de Poëziekamer. Daar spreken we digi-taal. Een initiatief van Lieke van Rooijen, waar een viertal dichters jullie één op één ontvangen en je kunt luisteren naar in samenspraak gekozen gedichten. Het thema van de week is ‘samen’. Dat kan natuurlijk van alles zijn. Ik heb er middels met het onderstaande gedicht een invulling aan gegeven. De vorm van dit gedicht is nog aan verandering onderhevig. Er is tekst, er volgt voordracht en er volgt een muzikale uitvoering die in samenwerking met la Zona gemaakt wordt. Op onze FB site https://www.facebook.com/rechtdoorkanaltijdnog kun je kijken wat er in deze barre tijden ook nog van de productieband af komt. We staan niet stil dus maak een afspraak en kom naar de poëziekamer! https://www.atelierpapoe.nl/poeziekamer en via FB: https://www.facebook.com/De-Po%C3%ABziekamer-103666591722297

Samen is ondeelbaar (Romheen met la Zona)

Techniek, montage en geluid: Barend van der Pol. Drums; Sander Roerdink. Bas: Ronnie van Silfhout. Saxofoon: Maaike Teunissen. Trompet: Jean Paul Pino. Woorden: Romheen.

Samen is ondeelbaar

Zoals een priemgetal

dat scheef gaat hangen

wanneer je het doormidden

klieft.

Je kunt alles wel alleen doen

zolang je dat belieft maar

Samen is ondeelbaar

Samen is een foto met een kartelrand

Samen is heel lief of ergerlijk pedant

Samen is een oorlog waar zonder munitietekort 

nooit echt met scherp geschoten wordt 

Samen is het groot geluk dat ergens is weggelegd 

En soms is blikken op dat samen een venster vol met vette pech

Samen is ondeelbaar

Hoe graag je ook alleen wilt zijn

je komt er niet vanaf

Samen in hetzelfde schip

varend naar hetzelfde graf

Samen is ondeelbaar

Samen is een werkwoord waar nooit wordt gestaakt 

De superlijm, cement voor alle helften die op drift lijken geraakt

De kauwgum vlek in spijkerbroek

De navelstreng naar zoete koek

ondeelbaar

daar is samen van gemaakt.

@Romheen

januari 2021