Het dringt zich aan mij op. De vorige keer, zes jaar geleden, had ik er niet zo’n last van maar nu wel. Ik voel me een soort van half mens, niet voor de helft mens maar meer een half mens. Alsof mijn geest moet wennen aan het eigen lijf dat niet meer volledig intact is. Die andere helft heb ik bijeengespaard via de verzekering in de vorm van twee nieuwe heupen. Daar zit ook nog verschil in. De eerste heet de Brighton Hip Displacement, uitgevoerd in Gent door Dr. Koen de Smet. Het is een goed alternatief voor de bestaande heupoperaties maar niet iedereen gelooft daar nog in. Hij heeft pas 15 jaar ervaring en dat schijnt in de medische wetenschap nog geen enorme berg te zijn. De hersteltijd was erg lang maar het resultaat mag er zijn. “Die komt er nooit meer uit”, zei Koen me met een glimlach tijdens de laatste controle. “Succes met je fietsbel.” De populaire naam voor deze prothese. Dat was in 2009. Ik hoefde niet meer terug te komen. Jammer, want Gent is een mooie stad. Sindsdien laat ik bij ieder poortje op een vliegveld mijn paspoort zien en leg uit wat een fietsbel in mijn lijf doet en dat ik geen wapen in heb laten bouwen. Wat misschien zo’n gek idee nog niet is. Een BUK raket of zo.
Twee weken geleden kwam de andere heup. Gemonteerd via een Amis techniek(anterior minimal invasion surgery) in Ede door Dr. Kaptein dit keer. Ik weet zijn voornaam niet. De hersteltijd valt reuze mee en de techniek doet zijn naam eer aan. Of deze goed blijft zitten weet ik nog niet maar de voortekenen zijn veelbelovend. Voor de rest moet ik vooral herstellen van de hersteltijd, zo snel gaat het.

Terug naar dat halve mens. In mijn speurtocht naar beleving omtrent reserve onderdelen in je lichaam kom ik een hoop halleluja tegen. We zijn blij dat we er nog zijn, het is een Godsgeschenk, mijn leven is opnieuw begonnen en meer van dit soort teksten. Ik ben blij dat ik van de pijn af ben maar om daar nou God op mijn blote knieën voor te bedanken. Ik pas ervoor. Ik geef betrokken chirurgen een ferme hand en prijs me gelukkig dat ze niet teveel drinken. Of in ieder geval niet voor mijn operatie. Alhoewel de darter van Barneveld ons leert dat je van een Baco’tje of twee een steady rechterarm krijgt. Maar dat terzijde. Ik ben tevreden met de dubbel in uitvoering tot nu toe.
In fysieke vorm gerepareerd zijn betekent blijkbaar nog niet dat je dat zelf ook zo voelt. Het letterlijk wankele evenwicht speelt me parten vermoed ik. Evenals enkele andere eigenschappen waarvan ik al wel wist dat ik ze heb. Ongeduld voorop. Alsof de beide helften van mijn lijf een geheel eigen bloedsomloop hebben gekregen en ik maar moet zien hoe ik een samenloop van die omstandigheden kan bewerkstelligen. Lichaam en geest opzoek. Naar elkaar. Het de tijd geven en er letterlijk bij stilstaan. Dat is nog een hele operatie.