Toen we elkaar later die avond in ‘De Waagh’ tegenkwamen, was hij één en al vriendelijkheid. Ik toonde zo weinig interesse in hem als ik maar kon.
‘Ze is geen concurrentie voor je hoor’, zei hij in het voorbij lopen.
Ik moet niet begrijpend hebben gekeken want hij hield zijn ontblote linker pols omhoog. Ik haatte zijn verzwijgen. In tegenstelling tot bij onze eerste ontmoeting kon ik niet ophouden met de kleren van zijn lijf te scheuren als ik naar hem keek. Ik projecteerde alles, wat er niet geweest was in mijn eerdere relaties, op hem. Dat is me wel vaker overkomen. Ik geloof dat ik net als iedereen ben. Op een roze wolk leer je niets. En als je denk er vanaf gevallen te zijn, zit je er nog middenin. Ik heb de neiging mezelf dat erg kwalijk te nemen, dat langzame leren.
Het is altijd, allemaal mijn eigen schuld. Daar betaal ik soms een hoge prijs voor.
Corné was mijn hoofdprijs. Tegen beter weten in knoopten we onze einders weer aan elkaar.

Voor Corné bestond roze niet. Daar was hij te berekenend voor. Hij woog zijn belangen af en handelde ernaar. Ik was gekomen in plaats van een ander, en ik zag toen nog niet in dat er uiteindelijk in mijn plaats ook weer een ander zou zijn. Dat maakt Corné niet perse slecht. Het maakt mij blind. Het is allemaal mijn eigen schuld. Eigen schuld. Schuld.
Hij was een geweldige lover. Niet alleen door de verschroeiende seks die we deelden maar vooral ook door alles wat er omheen hing. Telefoontjes, sms’jes, bloemen, cadeautjes, tripjes. Niets was hem te gek, en ik zwierde door de stad aan zijn arm alsof er geen morgen meer was.

Af en toe was Vera er. Ze leefde bij haar moeder en kwam alleen als het echt niet anders kon. Corné hield van haar maar maakte nooit genoeg tijd, om dit echt te laten zien. Het leek alsof hij de affectie, voor degenen waar hij van hield, vervormd had in een eindeloze stroom cadeautjes waar niemand op zat te wachten.
De enige keer dat ik hem heb zien treuren, was twee dagen nadat hij op Schiphol zijn ex en Vera had staan uitzwaaien. Ze gingen naar New York om haar carrière als model een nieuwe boost te geven bij een groot modellenbureau, en Vera ging mee. Haar eigen nieuwe toekomst tegemoet.
Corné was een tijdje onvindbaar, en dook na een dag of wat weer op in ‘De Waagh’. Ongeschoren, met een flinke kegel, hing hij aan de bar. In zijn rood omrande ogen zag ik het ongeloof over de gebeurtenissen en proefde de wanhoop op zijn lippen toen ik hem kuste.
‘Zeg er liever maar niks meer over’, sprak hij zachtjes met een rafelig randje in zijn stem.
‘Jij en Johnnie moeten me maar troosten.’ Hij hield zijn lege glas omhoog in de richting van de barkeeper. We hebben er nooit meer over gesproken, afgezien misschien van een opmerking, die me op een of andere manier is bijgebleven.
‘Weet je’, zei hij, terwijl zijn krullen mijn blote buik kriebelden en zijn handen abstracte figuurtjes maakten boven de verkreukelde lakens.
‘Als je kinderen wilt zul je een ander moeten zoeken.’