Er zijn acts, acts als het leven zelf. Je begint bovenaan, hangend aan een touw dat, om jouw hoofd gewikkeld, je in haar macht heeft. Dan laat je los en dondert naar beneden op het meeslepend ritme van een bossa nova. Je lijkt te kunnen zweven, vliegen en lopen op handen, of als Jezus over water. Momenten van betovering die, ondanks jouw voorstellingsvermogen de zwaartekracht niet kunnen ontkennen. Ze spelen ermee, deze artiesten van ritmiek die de aantrekking van moeder aarde tarten met een verbijsterende eenvoud en speels gemak. Jouw gedachten zachtjes laten heupwiegen op klanken uit een drijvende piano, van een betoverende zuid Amerikaanse stem en van een muziekgezelschap dat opduikt uit een caravan.

Ik ben bij Durf!, een voorstelling van Cirque de la liberte, aan de overkant van de rijnkade, in Arnhem. Ik ben overgevaren, heb de stroom van hoog water in de rijn getrotseerd, heb spaghetti met olifantentranen gegeten in een setting die industrie verraad maar zich gewonnen heeft gegeven aan de natuur en heb het lef gehad deze voorstelling te gaan zien. Een voorstelling met lef, als het enkelvoud van leven, zo zal blijken.
Dit circus laat je voelen wat je niet kunt zien zoals de ruimte tussen de regels in een zwaar bewierookt gedicht. Je kijkt, je ruikt, je proeft en je hoort maar ondanks al jouw zintuigen op scherp wordt je verrast. Je realiseert je dat jouw waarneming tekort schiet. Kijken en zien in tweestrijd.

Water, riet, een boot, een ponton. De grillige stadse kade op de achtergrond, regen achterwege. Het water rimpelloos aan de voeten van het publiek. Tot de bol kroos beweegt en er de gids van de voorstelling Durf! onder blijkt te zitten. Hij neemt je mee langs de klanken van de band, de vaardigheden van de artiesten en de lach en traan die een circus, dit circus, zo speciaal maken. 
Jongleren twee punt nul, een ballenact in 3D, waarbij je ogen tekort komt. Ze omhoog gooien kan iedereen maar opvangen is in dit duobolo tot een orde verheven die zijn weerga niet kent. Een acrobate tart de zwaartekracht in een schijnbaar gewichtsloze dans langs een paal. Ze maakt aardse begrippen als horizontaal en verticaal tot bijzaak. Ze lacht me toe, vanaf de grenzen van mijn voorstellingsvermogen. Haar lichaam spreekt horizon-taal.

Ooit, als kleine jongen, wilde ik clown worden, clown zijn, maar realiseerde mij dat ik nog veel moest leren. Vanavond heb ik geleerd. Van deze clown. De dot kroos die me aan de hand neemt deze voorstelling in. Met Durf! alles aanpakt wat mis kan gaan en inderdaad, alles gaat ook mis. Deze clown is zo zichzelf dat hij daarmee ons allemaal wordt. Herkenbaar in de spiegel, als de buurman, je stomme broertje of de dumbo in de kroeg die, telkens nadat hij haar weer een aanzoek heeft gedaan, over zijn pijnlijk blauwe kaak wrijft. Maar durft door te gaan. Net als de performers in Durf!
Stel je je voor dat Musis onder water staat. Twee dagen voor de premiere. Geen mens die erover klaagt als de voorstelling wordt afgelast. Zo niet hier. Dit Musis met het water aan de lippen geeft een voorstelling die, aangepast aan de vloeibare omstandigheden in twee dagen, gewoon doorgaat. 
Dat is Durf!

Hier wordt de muze op water gedragen. 

Dat is Durf! 

Dit is de passie van rasartiesten die het lef hebben te durven. Je moet het gaan zien want het is met lef,

als enkelvoud van leven.

Durf!