“Nou…sprekend zijn vader! Zoals ie daar staat op dat podium, vindt je ook niet?”

Ik twijfel even of ik mijn fiets wel tegen de juiste gevel geparkeerd heb om bij te komen van de afgelegde kilometers. Terwijl ik me op een barkruk hijs als betrof het de Col du Bonhomme bedenk ik puffend dat die Fransen wel erg gemakkelijk van wal steken tegen wildvreemden.

“Hoe hij alle geblaat en gemekker van zich af laat glijden is gewoon bewonderenswaardig! En dan ook nog stoïcijns zijn punt blijven maken zonder als een olifant door de porseleinkast te denderen. Encroyable…! Adolphe Sr. was daar ook heel erg goed in hoor maar ik geloof warempel dat junior hem naar de kroon aan het steken is. De jonge leeuw brult en grauwt luider dan zijn vader!”
De man buigt zich naar me toe en tikt me op de arm.
“Ook niet onbelangrijk; als ie met zijn manen schudt gaan ook de vrouwtjes opletten hè.”

Het café zit vol met louter mannen.Tussen zijn regels door bestel ik mijn koffie en beluister de bewondering in de woorden van de Fransman.

“Hoor hem nou toch weer eens tekeer gaan tegen tous le monde. Ze zullen van goeden huize moeten komen hoor. Als junior eenmaal zijn prooi ruikt is er weinig meer dat hem tegenhoudt. Als hij ergens zijn tanden inzet, verscheurd hij zijn tegenstanders met huid en haar en vecht zich een weg naar de top van de apenrots. Superbe! Likkend aan hun wonden kunnen ze niet anders dan afdruipen”.

Het rumoer van de aanwezige mannen in de kroeg overstemd het enthousiasme van mijn belager wanneer de gemoederen ietwat verhit raken. Ik probeer mij afzijdig te houden en lepelend van mijn café au lait vraag ik me af met welk een plaatselijke grootheid we hier te maken hebben die toch ten minste legendarisch bij leven moet zijn.

“Ik wordt er gewoon emotioneel van die man als een vis in het water zijn ding te zien doen. Het is daarom dat ik geen gelegenheid voorbij laat gaan om hier aan te schuiven”.
“Maar, wat is het precies dat u hier doet?”,vraag ik bedeesd.

Onze blikken kruisen.Zijn dikke borstelige wenkbrauwen bewegen omhoog.
“Maar mijn beste!”, spreekt hij ferm, “het is van het grootste belang dat de zaken goed geregeld worden in dit dorp. Daarom hebben we elke maand deze bestuursvergadering.”
De man pakt zijn pet van de toog en draait zich langzaam om.
“Die junior daar”, zegt hij wijzend op de brullende leeuw, “is de voorzitter van onze hengelvereniging!”

Ik wacht de stemming niet verder af en na een kort afscheid vervolg ik mijn tocht door het rustieke Franse platteland.
Hier gebeurt gewoon nooit iets.