Een onbekende reiziger, een onbekende soldaat. Het zijn mijn rollen als figurant in de Opera ‘St.Louis Blues’. Het verhaal over het droevig lot van bootvluchtelingen vlak voor het uitbreken van de tweede wereldoorlog. Sla de informatie erop na en je beseft dat dit verhaal geen einde kent. Ze zijn er nog steeds, de verschoppelingen van onze wereld en ze zwerven eeuwig rond op hun bootjes over de oceaan zonder dat we er ons om bekommeren.

In een serie van zeven gedichten breng  ik verslag uit van mijn belevenissen als figurant in dit trieste verhaal. Van elke repetitiedag één, met de première als epiloog.

 

Op drift

 

Onderbroek en schoenen, portret van Pa en Ma,

Korte broek en lange rok,

zakdoek voor het wuiven

Ik kijk ze eeuwig na

Met mijn handen op de reling

Tranen in mijn oog

Korte broek en lange rok

Op zee hou je het niet droog

 

Ik ben gegaan vanwege vrede

Vrede in ons hart

Met negenhonderd zielen

Zakdoek voor het wuiven

Staren ze naar de kant

Die langzaam van hen wegdrijft

Met handen op de reling

Tranen in hun oog

Korte broek en lange rok

Op zee hou je het niet droog

 

Ik ben gegaan vanwege gekte

Gekte in het land

Het land waar ik vandaan kom

Het land dat staat in brand

Met haat tussen de regels

Schreef men een heel volk af

Een volk dat langzaam wegdrijft

Op een bootje naar hun graf

 

Dat was de gekte van een oorlog

Maar waar is die oorlog nu

Ik zie nog steeds dat bootje

Drijvend daar op zee

Negenhonderd of meer zielen

Niet iedereen kan mee

Met handen op de reling

Tranen in hun oog

Korte broek en lange rok

Op zee hou je het niet droog

 

En dan is daar de aankomst

Vroeger, nu en toen

Dan sluiten we de hekken

Dat is dus wat we doen

Nog steeds is niemand welkom

In al onze zotte rijkdom

Met  armoe in ons hart

De  handen op de reling

Tranen in hun oog

Korte broek en lange rok

Op zee hou je het niet droog

 

@Romheen St.Louis blues  dag 1  (04-09-2019)