Is het symbolisch?
De nacht van de poëzie verpakt in hoekig en koud beton. Ik weet niet wat dit zegt maar kom op het idee als ik rook. Buiten op een terras tussen hoekig hard steen en staal. Uitkijkend over wegen, verkeerslichten en winkels( ik ben toch niet gek?), afgerasterd door aanperkende flats en gebouwen. Ingedamd uitzicht.

Of vergis ik me?
Is het juist deze omgeving die de taal uitdaagt tot versieren? Haar van weelderige tierelantijnen voorziet en verrassend vlakken inkleurt die voordien slechts grijs leken. Kan beton ontluiken? Gevlochten staal opbloeien? Binnen lijkt alles ronder.
Het mooiste van deze nacht laat zich lastig vatten in één dichter alleen. Beroering kent vele gedaantes. Neem Juliettte Gréco. Inmiddels 88 jaar en nog steeds zingt ze liedjes waar 1000 gedichten inzitten. Ze staat met Tommy Cooper achtige aspiraties op het podium. Of Jules Deelder die, onnavolgbaar als podiumdier, zijn publiek bestookt met lettersalvo’s van de lach. Met hen kleuren vele andere schrijvers en dichters de nacht.
Het publiek levert ook haar bijdrage. Een vrouw van 78 blijkt in de jaren ’50 als au pair in Parijs gewerkt te hebben. Toen te armlastig voor een concert van Gréco maar nu is ze er. Overlopend van enthousiasme en herinneringen. Een jonge dronken dichter krijgt lik op stuk van de meisjes die hij wil imponeren met zijn liederen. Zijn verzen zijn niet slecht maar zingen is zacht uitgedrukt niet zijn sterkste kwaliteit. De inmiddels lege fles whisky die hij in zijn hand heeft helpt niet.

Ik kwam hier als student. Schuilde voor de saaiste colleges bij Willem Slok, om de hoek. Hij was een alcoholist met een kroeg. Het liep slecht met hem af. Zijn vrouw, tante Nel, zette zijn legende voort en voorzag mij en mijn vrienden van de natjes. Ze kon goed luisteren. We vertelden haar ons hele hebben en wilden haar houden.

Vorig jaar, voor deze nacht mij in bezit nam, was ik er terug. Café Willem Slok bestond nog maar tante Nel bleek dood. In mijn gedachten leeft ze voort. Schenkt me nog eens in. Een glas vol letters dat mijn gedachten vult met pastel gekleurde zinnen.
Ik rook mijn sigaretje en denk aan haar.
Gegoten in het weelderig beton van mijn herinnering.