de onbeminde soldaat

3 mei 20193 mei 2020 ~ romheen ~ Een reactie plaatsen

De vrouw die in zijn verhaal figureert is van gedaante veranderd gedurende de twee uur die ik naar hem luister. Van frisse, mooie, welgevormde leuke jonge vrouw afgegleden naar een omschrijving die waarschijnlijk meer zijn gevoel weergeeft dan de werkelijkheid. Alhoewel zijn relaas doet vermoeden dat er alle reden is om zijn frustraties op haar bot te vieren. Ik kan haar er niet meer naar vragen, ze is dood.

Hij werd geboren in een nonnenklooster in Den Haag. Het is 1946, Nederland is vrij en de goede rekenaars onder u begrijpen dat zijn verwekking het gevolg is geweest van een bevrijdingsfeest. In zijn geval een feest tussen een Canadese soldaat en een frisse, mooie, welgevormde leuke jonge vrouw. Ze heeft hem drie weken gekend voordat hij uit beeld verdwenen is. De geldende mores deed haar vanuit Naarden verkassen naar het westen des lands. Ongetrouwd en kinderen krijgen waren twee begrippen die niet samengingen in die tijd en dus droeg ze het droevig lot dat veel jonge moeders ondergingen. Na de geboorte stond ze hem af en hij groeide op in een pleeggezin in de gemeente Renkum. Een mooie en fijne warme tijd, zegt hij er zelf over.

Door omstandigheden moest hij na verloop van jaren echter weg bij het pleeggezin en begon aan een lange rondtocht langs opvanghuizen die hem geen goed hebben gedaan. Contactpogingen met het pleeggezin, zijn broers en zussen noemt hij ze, strandden. Net als die met zijn moeder, ze wenste, ook op latere leeftijd, geen contact meer met hem. Hij bestond niet voor haar.

‘Ik ben er naartoe gegaan hoor, om te kijken, om zijn graf te zien’. Hij spreekt over vele jaren later wanneer hij ontdekt heeft dat zijn vader, de Canadees van het feest der bevrijding, overleden is. Foto’s van de familie daar leren hem dat hij op ‘m lijkt. En dat hij nog een halfbroer heeft in Duitsland. Geboren ten gevolge van een bevrijdingsfeest van zijn moeder met een ander. Joop, zo heet zijn broer, heeft het contact inmiddels verbroken. Herinneringen kunnen ook teveel pijn met zich mee dragen. Dat doen ze voor mijn verteller ook maar hij heeft de behoefte hierover te spreken.

‘Ik hoef niet ineens belangrijk te zijn, maar ik kan het gewoon niet begrijpen’.
Zijn magere gestalte schokt als hij de tranen de vrije loop laat. De donkerblauwe aderen steken schril af bij de grauwe huidskleur op zijn tengere gerimpelde handen die hij open op tafel voor zich gelegd heeft. Af en toe trommelt hij ongeduldig met zijn vingers op het houten blad en soms slaat hij erop om zijn frustratie kracht bij te zetten. Tegenover mij zit een man van 73 jaar oud die zijn leven verwoest ziet door ‘omstandigheden’. Hij is getrouwd geweest, heeft kinderen gekregen maar ook daar is het niet goed gegaan. Er is geen contact meer.

‘Waarom ben je hier?’, vraag ik hem.
Hij blijkt zo naar een plek te gaan die hij fijn vindt, waar hij zich een beetje vertrouwd en geborgen voelt. Hij gaat zo naar zijn vader zegt hij.
Verward vraag ik hem naar het graf in Canada.
Zijn vader blijkt twee graven te hebben, één bij de familie en één tussen zijn maten uit de oorlog op de begraafplaats in Oosterbeek. Voor hem maakt het niet uit waar hij echt ligt.

Hij is blij iemand in de buurt te hebben.

download

Zelfspo(r)t 3

20 oktober 201520 oktober 2015 ~ romheen ~ Een reactie plaatsen

Vanuit een met alcohol en nicotine doordrenkt verleden was het een bizar idee. Ik liet me meeslepen door vrienden en liep een nieuwe verslaving op. Over de bijdrage hiervan aan de gezondheid valt te twisten. In mijn geval dan tenminste. We zijn allemaal, altijd wel verslaafd aan iets.

Tijdens mijn eerste triatlon op Texel stormt het. Het zwemparkoers is verlegd van linéa recta de zee in naar langs de kust. De golven zijn zó hoog dat je ertussenin over de bodem van de zee kan lopen. Anders was ik zeker verdronken. Ik kan niet goed zwemmen.
Als kleine jongen ging ik op mijn fiets naar de verplichte zwemles, we waren langs het water gaan wonen en mijn vader liet me geen keus. Ik spijbelde vaak.
“Kun je me vertellen waar je geweest bent, vanochtend?”
“Euhhh, naar zwemles pap”.
“Hebben jullie les gehad tussen de kikkers?”
Ik kon me niet voorstellen waar deze vraag vandaan kwam totdat bleek dat ik eendenkroos in mijn haar had. Mijn vader ontdekte dat ik mijn zwembroek natmaakte in de sloot en boven mijn hoofd uitkneep. Na afdrogen met de handdoek wachtte ik het einde van de zwemles in het bos af en fietste huiswaarts . Ten gevolge van deze ontdekking kreeg ik in de winter bijzwemles in het verwarmde binnenbad van de Lomschool met de debielenklas.
Ik heb een hekel aan zwemmen.

Er bestaan foto’s van mij tijdens wedstrijden waarop het lijkt alsof ik rek- en strekoefeningen aan het doen ben tijdens het zwemonderdeel. Met zijwaarts gestrekte armen attaqueer ik het water.
Ik oefende eens met mijn vriend Rini in het plaatselijke bad. Het tussen de middag uurtje leek ons ideaal. Bejaarden zwemmen, dus lekker rustig.
We maaiden met onze armen de oudjes aan de kant en kregen zo vrijbaan.
De straf hiervoor was echter ongenadig. Vanwege diezelfde oudjes was de watertemperatuur 35 graden en kregen wij na de training last van zware hoofdpijn en diarree omdat we door gebrek aan techniek hadden geprobeerd het bad leeg te drinken.

“Go see your doctor”, zegt het fitness meetapparaat in de hal van het sportcentrum dat in Boulder, Colorado staat. Mijn vriendin vermoed dat het om de geestelijke gezondheid gaat maar dat zegt meer over hoe ze tegen mijn maniakale sportgedrag aankijkt. Het is de avond voor een wedstrijd en ik doe de test voor de grap om te zien hoe fysieke superioriteit eruit ziet in een grafiekje.
Ik voel me goed en denk deze wedstrijd te kunnen winnen. De wedstrijd bestaat uit 5 mijl hardlopen, 50 mijl fietsen en ter afsluiting weer 5 mijl hardlopen. Het is een wedstrijd zonder zwemmen. Ik heb de afgelopen weken de concurrentie eens goed bekeken en ruik mijn kansen. Uit mijn ooghoek bezie ik hoe op het startpodium een soort rockster geïnterviewd wordt die voor de gelegenheid een trainingspak van de sponsor heeft aangetrokken. Hij lijkt erg op de zanger van Bon Jovi en ik luister maar half naar het gesprek dat uit de luidspeakers weergalmt.
“Ken, it is an absolute pleasure to see you here, what is it gonna be today?”
“Oh well, I’m only here to earn a little down payment on the house”.
Ik verdiep me in de veters van mijn schoenen en negeer de rockster en de hele bende. Ik ben gespannen. Zodra het startschot klinkt sprint er een klein mannetje met wapperende lokken en een minuscuul geel zwembroekje aan tussen ons vandaan. Verdwaasd kijk ik hem na terwijl hij het op een lopen zet. Ik kan hem met geen mogelijkheid bijhouden en kom tot bezinning. Het is een heen en weer parkoers en ik kan na het keerpunt vaststellen wat de schade is. Die moet ik op de fiets gaan inhalen. Terwijl ik de ommekeer nader komen de wapperende haren me alweer tegemoet. Vanachter de grote gestroomlijnde zonnebril gunt hij mij geen blik waardig. Het is de rockster. Hij verdwijnt gedurende de wedstrijd zover uit beeld dat ik niet meer kan lezen wat er achterop zijn broekje staat. Ik eindig als tweede.

Zelfspo(r)t 2

6 oktober 20156 oktober 2015 ~ romheen ~ Een reactie plaatsen

Ik ben meedogenloos voor mezelf. Verleg de grens van de pijngrijns in de hoop die van anderen te kunnen overtreffen. Dat is niet altijd het geval maar pijn lijden blijkt trainbaar als je er aanleg voor hebt.
De trainingsfaciliteiten zijn geweldig rondom de Colorado State University in Boulder en al gauw verdwijnt de voorgenomen studie wat naar de achtergrond. Trainen met de groten der aarde van dat moment heeft een ongelofelijke aantrekkingskracht maar frustreert soms hopeloos.
Mijn baantjes in het vijftig meter bad worden door de wedstrijdzwemmers, als ik hard door zwem, anderhalf keer gedaan in de tijd die ik ervoor nodig heb.Ik wordt met gemak gedubbeld door die maffe Mexicaan op de hardloopbaan die uit de bergen komt rennen met zijn baanschoenen onder zijn arm.
“Kan die man niet weg of aan een andere training meedoen waar we hem niet zien?”, vraag ik aan de coach van de Boulder Roadrunners.
“Just let Arturo go about his business and don’t pay any attention to him”.
Later kom ik erachter dat hij Barrios van zijn achternaam heet en wereldrecordhouder op de tien kilometer is. Sprintkanon Phyllis spant de kroon door me bovenaan Left Hand Canyon met de fiets aan zijn hand op te wachten en me te complimenteren met mijn techniek en kracht. Dit nadat hij me met beurtelings alleen zijn linker- en zijn rechtervoet op het pedaal een aantal keren voorbij gefietst is.

Overweldigd door de aanblik van de Rocky Mountains in Colorado leer ik wat een jetlag is. Vermoeid van de wedstrijden in Nederland ben ik hier aan de slag gegaan zonder een poosje rust te nemen en de overgang te verwerken. Overhaast beklim ik de steilste bergen die ik kan vinden en meet me met de atleten om mij heen. Tijdens een eerste proeve van bekwaamheid wordt ik direct tweede in de triatlon in Englewood. Dat helpt ook al niet om mijn gestel te laten rusten. Alsof de duivel me op de hielen zit ga ik tot het uiterste zonder dit zelf goed te beseffen. Op een ochtend doe ik een lange rustige duurloop met Chuck How. Hij is de 65-jarige hoogleraar en stagebegeleider van mijn vriendin en in het bezit van een ijzeren gestel. Gedurende een groot deel van de avond zit hij met een glas witte wijn en zijn vrouw in de jacuzzi uit te kijken over de magistrale flat iron rocks. In de vroege ochtend springt hij stram in zijn hardloopschoenen en loopt grote parels zwetend alle losbandigheid er weer uit. Langzaam maar zeer gestaag. Ik kan Chuck niet bijhouden. Alsof ik leeggelopen ben strompel ik achter hem aan en ik krijg eindelijk door waar ik mee bezig ben. Een week absolute rust doet wonderen.