“Italië is prachtig!”
Voor hem uit klautert ze onbeholpen het grof stenen pad op naar het kasteel.
“Ja hè, jammer van het weer maar ik ben blij dat ik er even uit ben,”antwoordt hij. “Gek hè, van deze kant lijkt het zo mooi”.
Ze maakt een weids armgebaar die het hele kasteel lijkt te omvatten.
“Die aardverschuivingen, het gebeurt in dit stuk van Italië al meer dan 100 jaar, er woont geen kip meer.
“Ik zou hier niet kunnen wonen”, zegt ze wijzend op een van de containers bij een blinde muur waar de gidsen in huizen.
“Waar dan wel?”
“Niet in Wageningen, eerder Aerdenhout, Wassenaar of Blaricum”, zegt ze beslist.
Haar hakjes ketsen op de basaltblokken. Hij fluit zachtjes tussen zijn tanden en fluistert voor zichzelf. “Je hebt geen goedkope smaak dame”.
Als ze vlak bij de gesloten poort is gekomen draait ze zich om en zet haar armen in haar zij. Haar gezicht spreekt boekdelen.
“Voor de foto?”, vraagt hij.
“Of had je een andere plek in gedachten”, schatert ze. Haar blonde lange haren wapperen in de wind. Hij probeert te focussen met haar als stralend middelpunt.
“Vergeet vooral niet dat er ook nog drie kinderen, een hond en twee katten in moeten. De paarden wil ik niet bij huis hoor”.
“Laat mijn vrouw het maar niet horen,” zegt hij, wijzend op zijn Iphone. “Zal ik ze naar je doormailen?” Eén van de gidsen opent de poort.
“Wat een uitzicht!” zegt ze verrukt. Hij maakt er een foto van. Het is een half kasteel waar je helemaal doorheen kunt kijken. Het weidse stenen landschap in. Op de voorgrond staat een afgebrokkeld muurtje. Een graffiti artiest heeft er een groot rood hart op gespraypaint.
‘Ti Amo’ staat erbij geschreven.